Nog voordat iemand wist dat Inge zwanger was,
had ik al een bericht in mijn mailbox.
Ze vertelde dat ze 7 weken zwanger was van haar eerste kindje
en heel graag een fotograaf bij de geboorte van haar kindje wilde hebben.
Omdat Inge zelf ook fotografe is,
was ze er snel over uit dat ze deze bijzondere gebeurtenis wilde laten vastleggen om een prachtige herinnering te creëren.

Halverwege haar zwangerschap ontmoetten we elkaar bij een workshop van een collega fotograaf.
Gezellig om weer even bij te kletsen.
Martijn heb ik nog niet eerder ontmoet,
dus we maken een afspraak om met z’n drieën de geboorte van hun meisje te bespreken.
Hun meisje… niemand weet dat nog;)
Zelfs niet dat Inge weet dat het een meisje is!

Vanaf week 38 van haar zwangerschap hebben we vrijwel dagelijks contact.
Inge voelt zich nog steeds goed,
ondanks het vasthouden van vocht en de kleine kwaaltjes die horen bij de allerlaatste loodjes.
Er is dan ook zeker geen sprake van dat ze wil gaan inleiden oid.
Laat haar meisje nog maar lekker even zitten,
dan geniet Inge nog even door.

Bij haar controle bij de verloskundige wordt rond week 39 wel geconstateerd dat haar bloeddruk aan de hoge kant is.
Dit zal dan ook goed gemonitord worden.
Helemaal nu blijkt dat er ook eiwit in de urine zit.
Dit kan duiden op een eventuele zwangerschapsvergiftiging.
Het is dus belangrijk dat Inge geen controle overslaat.
Maar Inge voelt zich nog steeds goed en denkt dan ook nog niet na over strippen.

Vrijdag 2 september -1 dag voor Inge haar uitgerekende datum-
is ze wederom op controle bij de verloskundige.
Nog steeds is haar bloeddruk aan de hoge kant en
besluit de verloskundige om haar meteen na het weekend weer op controle te laten komen.
Haar uitgerekende datum verstrijkt en alles blijft rustig.

Maandag -wanneer ze zich meldt bij de verloskundige-
is haar bloeddruk nog steeds aan de hoge kant
en is het eiwit gehalte in haar urine genoeg reden om haar toch door te sturen naar het ziekenhuis.
Ook in het ziekenhuis concluderen ze dat het toch tijd is om de natuur een handje te helpen.
Inge zal diezelfde avond (rond 19.00 uur) een ballonnetje ingebracht krijgen
om de bevalling op gang te laten komen.

“Met een inwendig onderzoek is geconstateerd dat de baarmoedermond nog niet ‘rijp’ genoeg is voor het inleiden van de bevalling.
Om de baarmoedermond rijp te maken is het inbrengen van een katheter in de baarmoeder nodig.
Door de inwendige druk op de vliezen en de baarmoedermond wordt er door de ballonkatheter druk uitgeoefend
en zo wat ontsluiting gemaakt.
Na het inbrengen van de ballonkatheter wordt aan de top een ballonnetje met water gevuld, ter grootte van een stuiterbal.
Voor en na het inbrengen van de ballonkatheter wordt de conditie van het kind met behulp van
een CTG -de registratie van de hartslag van de baby- gecontroleerd.
Daarnaast zorgt de druk ervoor dat het lichaam hormonen (prostaglandine) aanmaakt die de baarmoedermond rijpen. 
Vaak valt de ballonkatheter er -na ongeveer een dag (soms langer)- op een zeker moment vanzelf uit.
 Meestal is de baarmoedermond hierna voldoende gerijpt voor verdere inleiding.”

Dinsdagochtend is Inge haar lichaam wel wat tekenen van bevallen aan het vertonen,
maar er is nog geen ballonnetje uit gevallen.
Maar om 9.30 uur is de baarmoedermond dermate week genoeg
dat het ballonnetje er na een controle uit “getrokken” kan worden.
Er wordt dan 3 cm ontsluiting geconstateerd.
Ze krijgt via een infuus weeopwekkers toegediend.
Voor mij nog geen reden om te gaan rijden, maar wel om op scherp te staan.
Ik moet immers ruim 1,5 uur rijden en wil natuurlijk niet te laat komen!

Inge laat rond 13.00 uur laat weten dat de weeën nu toch wel pittiger worden.
Een half uur later worden haar vliezen gebroken.
Ze blijkt mega veel vruchtwater te hebben.

Rond 14.00 uur besluit ik richting Noord Brabant te gaan rijden.
Met een kleine tussenstop arriveer ik rond 15.30 uur bij het prachtige Maasziekenhuis Pantein.
Een heel nieuw ziekenhuis, prachtig!

In de kamer heerst ontzettend veel rust.
Inge is nog aanspreekbaar, maar begint wel al in haar eigen wereldje te raken.
Zo mooi hoe je dat ziet gebeuren.
Ze heeft het wel al wat zwaar met het opvangen van de weeën.
Dus wanneer er rond 16 uur wordt gekeken hoever ze is,
valt het tegen dat het ‘pas’ 5 cm is.

Om Inge wat te laten ontspannen gaat ze even lekker onder de douche.
Zo lief hoe Martijn met de straal van de douchekop de druk op haar buik verlicht.
Ze vormen een mooi team samen!

Na een kwartiertje heeft Inge weer de behoefte om in bed te gaan liggen.
Omdat ze best wel last heeft van weeën in haar bovenbenen,
wordt geprobeerd dit wat te verlichten met een kruik.

Inge is inmiddels helemaal in haar zelf gekeerd.
Bij elke wee wil ze heel graag de hand van Martijn om in te knijpen.
Zo nu en dan een lekker koud washandje in haar nek of op haar voorhoofd.
Vind het zo mooi om te zien hoe 2 mensen een mooi team vormen
en daardoor echt samen de bevalling ondergaan.
Af en toe is aan Martijn zijn gezicht te zien dat hij niet goed weet hoe hij zijn Inge nog meer zou kunnen ondersteunen,
maar ze doen het super zo samen.

Aan Inge te merken wordt het steeds heftiger.
Ze gaat rond half 6 nog even onder de douche,
maar omdat het steeds moeilijk is om het kindje te monitoren,
heeft de verloskundige liever dat ze weer naar het bed komt.

Om 18 uur wordt er ‘opeens’ 9 cm ontsluiting geconstateerd.
Dan heeft dat harde werken (en ontspannen onder de douche) zeker z’n vruchten afgeworpen.
Voor de laatste cm mag Inge even op handen en knieën op bed gaan ‘hangen’
Ze pakt ontzettend goed haar rust tussen de pittige weeën door.
Het is mooi om te zien dat bij de verloskundige de wensen van de bevallende vrouw echt op nummer 1 staan.
Ze doet er alles aan om het voor Inge zo comfortabel mogelijk te maken.

Even na 19 uur draait Inge weer terug naar haar rug.
Inmiddels heeft ze volledige ontsluiting.
Ze mag dus rustig aan mee gaan persen.
Om de natuur een kleine beetje te helpen,
gaat Inge op de baarkruk.
Voor haarzelf en Martijn een mooie ervaring.
Via de spiegel kunnen ze beide meekijken wat er gebeurd.

Omdat de verloskundige toch wel graag wil dat het kindje nu ‘snel’ gaat komen,
wordt Inge -na een half uur op de baarkruk- gevraagd weer terug op bed te gaan.
De baby krijgt het wat zwaarder en wil nu wel heel graag haar papa en mama ontmoeten.
Uiteindelijk besluit de verloskundige dan ook om een handje te helpen
door een knip te zetten, zodat het kindje de ruimte krijgt om eruit te komen.
Ook wordt de verpleegkundige (die er ook al de hele tijd bij is) gevraagd om mee te gaan duwen op de buik
om het kindje eruit te duwen.
Meteen nadat de knip is gezet, komt voorzichtig het hoofdje tevoorschijn.
Na een paar minuten persen wordt om 20.06 uur hun dochter Ive geboren!

Prachtig meisje dat (samen met de verloskundige) door papa wordt aangepakt.
Wat een ontlading is er bij mama Inge te zien.
Martijn en Inge willen graag dat het afnavelen van Ive gedaan wordt met een navelveter,
nadat de navelstreng helemaal is uitgeklopt.
Voor de verloskundige is dit nieuw (nou ja, nieuw.. ze heeft het nog niet eerder gedaan),
maar na wat hulp van de uitleg op het briefje, is het helemaal gelukt.
Ive wordt dan door papa van mama gescheiden.
Heel trots knipt hij de navelstreng door!

Het is nog wel even spannend of de placenta eruit komt.
Sterker nog, de tijd begint te dringen en inmiddels verliest Inge best wel wat bloed,
dat de gynaecoloog wordt gebeld.
Maar net voordat de gyn arriveert
en precies een half uur nadat Ive is geboren,
komt daar dan toch de placenta! Gelukkig!

Maar omdat Inge veel bloed heeft verloren,
komen er toch even wat mensen om te kijken of het goed met haar gaat.
Omdat Inge voorlopig even niet haar bed uit mag,
wordt er een katheter geplaatst voordat ze gehecht wordt.
Het hechten lijkt bijna nog pijnlijker te zijn dan de bevalling zelf;)

Ook Ive heeft een flinke reis achter de rug.
Doordat ze wat druk op haar hoofdje heeft gehad tijdens de bevalling,
heeft ze wat wat vlekjes in haar gezichtje.
Dit zijn wat bloeduitstortinkjes en zullen na een paar dagen dan ook verdwijnen.
Mooi om te zien hoe de natuur in z’n werk gaat.
Zodra Ive bij mama op haar borst ligt, hapt ze bijna vanzelf aan.
En wanneer dit dan niet lukt, is ze gefrustreerd;)

Nadat Inge en Martijn een klein beetje zijn bijgekomen,
bellen ze de kersverse opa’s en oma’s en tante’s en ooms die ook meteen langs komen.
Allemaal trotse gezichten!
Na een half uurtje laten ze het mooie gezinnetje alleen om lekker te gaan slapen.
Ook ik neem afscheid van Martijn en Inge
en bedank op mijn weg naar buiten ook nog even het personeel op deze afdeling.
Fijn om als geboortefotograaf zo welkom te zijn in dit prachtige ziekenhuis.

Lieve Inge en Martijn,
Bedankt voor jullie vertrouwen in mij, fijn dat ik erbij mocht zijn.
Geniet van jullie mooie meisje!

Liefs Silvie