Geboorteverhaal Dané | Geboortefotografie Pijnacker

Het is halverwege maart wanneer ik een mail ontvang van Esther en Dennis waarin Esther aangeeft zwanger te zijn van haar eerste kindje en via haar verloskundige praktijk (MeM Verloskunde in Pijnacker) bij mij terecht is gekomen. Vorig jaar heb ik al een keer eerder met Marije uit deze praktijk mogen samen werken bij een thuisbevalling en sindsdien hangen er beelden van die geboorte in de praktijkruimte. 

Na de kennismaking begin april, ontvang ik een enthousiaste reactie dat ze graag de geboorte willen laten fotograferen. Het komt allemaal precies goed uit, want in de meivakantie (22.04 t/m 06.05) ben ik met mijn gezin op vakantie naar Italie. (Door deze vakantie mis ik overigens wel de geboorte van tweeling Wout en Hugo die uiteindelijk door Cindy is gefotografeerd)

Esther, Dennis en ik maken een afspraak in de week voordat ik op vakantie ga om foto’s te maken van haar mooie dikke buik. Ze stralen allebei van geluk, maar ik voel ook de liefde voor elkaar. Ze zijn een mooi stel wat elkaar nu al zo goed aanvult en aanvoelt. Dat belooft nog wat straks met de geboorte van hun meisje.

Wanneer ik terug ben van vakantie informeer ik hoe het gaat met Esther. De laatste loodjes zijn wel aangebroken nu ze nog 2 weken voor haar uitgerekende datum zit. De bedoeling is dat ze het weekend (wanneer Esther bijna 39 weken zwanger is) intrekken in hun nieuwbouw woning in Pijnacker. Vrij krappe planning, maar het lukt ze en Esther kan (wanneer mogelijk) in hun nieuwe woning in bad gaan bevallen. 

Gedurende de dagen hebben we regelmatig contact. Voor mij ‘handig’ om te weten hoe het met Esther gaat, maar het is ook gewoon gezellig;) 
Op maandag 15 mei laat Esther mij weten dat ze waarschijnlijk de slijmprop verloren is. Goed teken! Dat betekent dat haar lichaam bezig is om zich klaar te maken voor de bevalling. Ook al weet ik dat het dan alsnog best lang kan duren voor er een baby komt;)

De dagen verstrijken en er lijkt weinig te veranderen bij Esther. Ze vertelt zelfs dat ze nog lekker aan het fietsen is met het mooie weer.
Naarmate de uitgerekende datum dichterbij komt, wordt het voor Esther steeds wat pittiger. Ze kan haar draai niet meer zo lekker vinden en ook de warmte werkt niet echt in haar voordeel;)
25 mei is daar, de uitgerekende datum. Esther mag weer op bezoek bij de verloskundige. Het kleine meisje ligt mooi ingedaald en is er helemaal klaar voor;) Dat blijkt ook wel als Esther mij de volgende ochtend een appje stuurt dat haar vliezen zijn gebroken. Ze heeft lichte krampen, maar alles is verder nog rustig. De weeën blijven aanhouden, maar nog steeds niet heel pittig. Zo blijft het eigenlijk de middag een beetje doorgaan. Als rond 16 uur Dennis het contact met mij overneemt, lijkt het erop dat het toch wat intenser gaat worden allemaal. Dennis laat duidelijk weten dat hij super trots is op zijn sterke vrouw en geniet (ondanks dat het natuurlijk best heftig is je vrouw zoveel pijn te zien hebben) van het gehele proces.

Even na half 6 is de verloskundige geweest en heeft 2 cm ontsluiting gemeten. Al het harde werken van Esther is dus zeker niet voor niks! 4 uur later is de ontsluiting gevorderd naar 4 cm. Als ik om 23 uur contact heb met Dennis, geeft hij aan dat hij merkt dat het pittiger wordt. De weeën volgen zich sneller op en Esther keert zich steeds verder in zichzelf. Doordat de verloskundige die kant op komt en ook de kraamzorg al gebeld zal worden, besluit ik ook in de auto te stappen. Onderweg krijg ik door dat Esther 6/7 cm ontsluiting heeft. Rond half 12 rijd ik een hele nieuwe en donkere straat in (er staan nog niet eens straatnaambordjes;)) Maar 1 huis in die straat is verlicht, daar moet ik dus zijn;)

Bij binnenkomst word ik verwelkomd door de verloskundige. Ze geeft al meteen aan dat het allemaal heel relaxed en rustig er aan toe gaat. Wat ik persoonlijk leuk vind om te zien is dat ik een huis binnen stap waar al echt een sfeer hangt, terwijl ze pas een aantal weken de sleutel van dit huis hebben. 
Ik loop naar boven om Esther en Dennis gedag te zeggen. Meteen snap ik wat de verloskundige bedoelt met rust en relaxed. Esther zit in bad met Dennis aan haar zijde. Wat een liefde, wat een rust en tegelijkertijd wat een power! Esther is helemaal in haar eigen wereld wanneer er een wee is, maar zodra die weg is, maakt ze volop grapjes;)

Wanneer Esther tegen 1 uur aangeeft dat ze persdrang heeft, gaat de verloskundige weer kijken hoe ver ze is. 8/9 cm… Ik ben echt onder de indruk van de manier waarop Dennis zich helemaal mee laat gaan in Esther haar ‘coconnetje’.  Weer een uur later heeft Esther volledige ontsluiting en mag ze voorzichtig mee gaan persen. Dit gaat heel beheerst en rustig. Esther geeft alles tijdens de perswee en doet tussendoor nieuwe energie op. 

De tijd verstrijkt en er lijkt niet echt vordering te komen in deze laatste fase van de bevalling. De verloskundige wil heel graag dat Esther nog 1 keer in bad verder mag persen, maar ziet ze geen verbetering, wil ze graag Esther haar blaas gaan legen. En zo gaat het ook… Esther komt -nog best vrij soepeltjes voor iemand met volledige ontsluiting en al 1,5 bezig is met persweeën- het bad uit en wordt op het bed neergelegd. De verloskundige leegt de blaas, maar daar zat niet veel in… Het enige logische gevolg is nu dat Esther naar het ziekenhuis moet voordat ze helemaal geen energie meer heeft. Deze keuze valt Esther zwaar! Ze heeft even moeite om de knop om te zetten, maar sterk als dat Esther is, zet ze haar schouders eronder en probeert het positieve ervan in te zien. 

Met een aardige snelheid rijden we met 3 auto’s richting het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. Daar komen we rond 4 uur aan. Esther vangt nog even een wee op en gaat met een rolstoel op weg naar de verlosafdeling van het ziekenhuis. Ook hier straalt nog steeds de liefde en het prachtige samenwerken van Dennis en Esther af. Inmiddels heeft Esther zich helemaal overgegeven aan het feit dat deze bevalling heel erg anders loopt dan dat zij voor ogen had. Een emotionele rollercoaster waar ze in zijn beland. 

Rond half 5 besluit de verloskundige van het ziekenhuis in overleg met Esther een morfine pompje en wee-opwekkers bij haar aan te sluiten. Esther heeft al zoveel energie verbruikt en wie weet hoe lang ze nog door ‘moet’. Inmiddels merk ik dat ik na een hele dag werken mijn focus begin te verliezen. Omdat ik de volgende dag (of eigenlijk straks) een afspraak heb die ik niet kan verplaatsen, ben ik aan het twijfelen wat te doen. Ik overleg op de gang met de verloskundige (die er al de hele avond bij is en net deze bevalling heeft overgedragen aan het ziekenhuis) wat de vervolgstappen voor Esther zullen zijn en hoe lang zij denkt dat het nog zal duren. Zij geeft verschillende scenario’s aan en in alle gevallen gaat het nog wel even duren. Ik besluit hierdoor dat ik mijn vaste back-up Cindy ga bellen om het van me over te nemen. Ik ben helemaal op en ik vind dat Esther en Dennis een volwaardige reportage verdienen. Een vreselijk moeilijke keuze….

Omdat Cindy niet naast de deur woont, blijf ik bij Esther en Dennis totdat ze er is. Je weet immers maar nooit;) En inderdaad, er lijkt opeens wat vaart in te komen. Om 6.10 uur mag Esther weer actief mee gaan persen. 5 minuten later wordt de  gynaecoloog gebeld, omdat ze het kindje graag een klein beetje willen helpen door middel van de vacuüm pomp te gebruiken. 

Op het moment dat Cindy in het ziekenhuis arriveert, mag ik nog net getuigen zijn van de geboorte van Dané. Een prachtig meisje met best wel wat haartjes en een -logische- emotionele reactie van papa en mama. 

 

 

Door Cindy
Het is iets na vijven in de ochtend als mijn telefoon gaat. Het duurt even voor ik besef wie mij belt. Ik sta op dat moment op wacht voor een geboorte in Tilburg, maar ik zie Silvie’s naam op mijn scherm. Silvie is mijn collega waarvan ik weet dat zij vannacht naar een geboorte moest. Een thuisbevalling die gisteravond nog heel goed leek te vlotten en daarom verbaast het me ook zo dat zij mij nu belt. Ik neem op en Silvie zegt: ‘Cin… met mij… we zijn in het ziekenhuis. De mama moest met volledige ontsluiting vannacht naar het ziekenhuis omdat het kindje niet voldoende was ingedaald en nu is het wachten, de ouders rusten en ik zit hier te bibberen van vermoeidheid. Kun jij komen?’ ‘Silvie…’ breng ik uit, ‘wat heftig. Maar weet je wel zeker dat je dat wil?’ Een geboortereportage is zo intens, uit ervaring weet ik dat het láátste dat je als geboortefotograaf wil is dat je halverwege de geboorte moet overdragen. ‘Ja ik weet het zeker… ik ben bang dat ik voor de ouders geen volledige reportage kan maken als ik het nu per se wil afmaken. Ik trek het echt niet meer en dan hebben zij straks niet de reportage waar ze op hopen.’
‘Ja, tuurlijk meis, ik snap het helemaal’, verman ik mezelf. Silvie zou me nooit midden in de nacht gebeld hebben als ze geen andere keuze ziet. ‘Natuurlijk kom ik, laat ik om te beginnen vast opstaan. Ik bel je zo als ik in de auto zit.’

Onderweg hoor ik van Silvie dat ik naar het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft moet. Ze zal wachten tot ik er ben want al is het nu rustig en kan het goed nog uren gaan duren, we weten allebei hoe onvoorspelbaar geboorte is en ze wil absoluut het risico niet nemen dat de baby straks geboren wordt als er geen geboortefotograaf aanwezig is. En dat is maar goed ook, blijkt als ik in het ziekenhuis aankom. Bij de deur van de verloskamer komt Silvie me tegemoet en ze fluistert me toe dat het plots toch snel is gegaan en dat de baby op dit moment geboren gaat worden. Ze vraagt me wat ik nu wil, wil ik graag de geboorte fotograferen of zal zij het nu toch zelf doen? Door de adrenaline kan ze het op dit moment aan en natuurlijk moet Silvie dit nu doen, zij is met de ouders deze nacht al tot zover gekomen. Ik duik dus nog even achter het gordijn om Silvie niet in de weg te lopen en maak wat actiefoto’s van haar, want hoe vaak krijg je als geboortefotograaf nou die kans?
Toch nog razendsnel wordt om vijf minuten over zeven een meisje geboren. Ik heb nu natuurlijk alle kans om de klok op de exacte geboortetijd te fotograferen, iets dat er soms nog wel eens bij inschiet omdat ik druk bezig ben emoties en baby te fotograferen. Als de baby is geboren los ik Silvie na vijf minuten af. Ik zie dat ze het niet gemakkelijk vindt om nu weg te gaan maar ook dat ze het nodig heeft en ik vind het daarom erg knap en stoer van haar dat ze deze keuze maakt. Als geboortefotograaf kom je regelmatig in situaties die veel van je vergen en wanneer je tegelijk zelf ook moeder bent (en heel veel meer) is het belangrijk dat je ook je eigen grenzen kunt bewaken. Ik ben blij dat ik hier nu ben en dit voor haar kan doen.

Het is niet de eerste keer voor mij dat ik pas kennismaak met een ouderpaar als het moment van geboorte daar is. En hoewel ik onder normale omstandigheden natuurlijk altijd eerst met ouders in gesprek ga en de connectie tussen ons al groeit voor we (toch min of meer ‘samen’) de bevalling in gaan, voelt het eigenlijk helemaal niet gek om hier nu te zijn. Pas na een hele tijd komt het moment dat ik me aan hen kan voorstellen maar dat geeft helemaal niks. First things first. Ik fotografeer eerst het kleine meisje dat rustig op de borst van haar mama ligt en voor het eerst haar oogjes opent, papa Dennis die overweldigd wordt door zijn emoties nu hij eindelijk zijn dochter kan aanschouwen na een lange, spannende nacht. En mama Esther die vol ongeloof haar kin voorzichtig tegen het hoofdje van haar dochter laat rusten. Dané, zoals het meisje zo mooi heet, mag heerlijk ruim een half uur zo blijven liggen, met haar grote kijkers starend naar haar papa en mama. De beste start op de wereld voor een pasgeboren baby én voor haar ouders. Dan wordt ze nagekeken en worden haar reflexen getest. Ze wordt helemaal ‘goedgekeurd’ en als Dané daarna weer bij mama mag liggen mag ze ook al aan de borst proberen te drinken voor die belangrijke eerste druppels colostrum. Een beetje moeilijk vindt de kleine meid dat nog wel maar dat geeft niet. Er komen nog zoveel eerste keren, nog zoveel dingetjes die ze vanaf nu zal gaan leren.
Als Esther even later nog goed moet worden gecontroleerd in verband met bloedverlies legt de verpleegkundige Dané ondertussen op de weegschaal. 3515 gram, een prachtig gewicht! En omdat de verloskundige nog met Esther bezig is, is het na het weegmoment de beurt aan papa om heerlijk huid op huid met zijn dochtertje te knuffelen.
Om half 9 gaat Dané weer terug naar mama en treft Esther een hele lieve verpleegkundige die precies weet hoe Esther Dané het beste kan aanleggen. En inderdaad, het gaat meteen al hartstikke goed, wat knap! En terwijl Dané heerlijk bij mama aan de borst ligt is het moment aangebroken om familie op de hoogte te gaan brengen van de geboorte van het meisje. Ze spreken af dat de familie pas vanmiddag of vanavond de kleine meid zal komen bewonderen. Dennis en Esther hebben zo’n lange en heftige nacht achter de rug dat het goed is om nog even met z’n drietjes bij te komen. Tegen kwart voor tien valt er dan ook een heerlijke rust in de verloskamer. De bevalling zit erop, Esther heeft het fantastisch gedaan, familie is op de hoogte en de kleine Dané ligt heerlijk rustig aan de borst bij te komen van het natuurgeweld van deze nacht. Tijd voor mij om Esther en Dennis heel veel geluk te wensen met hun dochtertje en de deur van de verloskamer achter me dicht te trekken. De dag is nog maar net begonnen als ik bij het Delftse ziekenhuis naar buiten loop. Een strakblauwe lucht en een stralend zonnetje, wat een onverwacht mooi begin van mijn zaterdag.

Lieve Esther en Dennis, het was voor ons allebei een genoegen om de entree van jullie dochter op deze wereld te mogen fotograferen. Dank jullie wel voor jullie vertrouwen. Wij wensen jullie heel veel geluk met jullie gezinnetje van drie.
Liefs, Cindy & Silvie

 

Ervaring van de trotse ouders van Dané

Lieve Silvie en Cindy,

Wauw, wat een emoties! Dat is het eerste wat ik dacht toen ik geboortefoto’s van Silvie zag bij mijn verloskundigen praktijk. Al snel ben ik het hele internet af gaan struinen naar meer geboortereportages om een beter beeld te krijgen. Beetje bij beetje werd ik steeds enthousiaster, maar tegelijkertijd vroeg ik me af of dit wel écht iets voor ons was. Na de eerste kennismaking met Silvie waren we 100% overtuigd, Silvie gaf ons direct een heel fijn en vertrouwd gevoel. Ik was vastberaden mijn preutsheid over boord te gooien. Een zwangerschap is eenmaal niet van zelfsprekend en ik wist zeker dat ik later spijt zou krijgen als we deze bijzondere gebeurtenis niet zouden vastleggen door een professional.

Het was een lang avontuur voor ons, maar ook zéker voor Silvie. Haar moedige besluit om Cindy in te schakelen toont aan hoe professioneel Silvie bezig is met haar vak. Ondanks haar vermoeidheid vertelde Silvie dat ze pas weg ging als Cindy er was, wat ervoor zorgde dat op het moment dat onze Dané ter wereld kwam er zelfs twee fotografen waren! De samenwerking liep zó vlekkeloos in elkaar over, dat ik eigenlijk pas door had dat Cindy er was nadat Dané eenmaal was geboren.

Tranen rolden over onze wangen, een brok in je keel en je hart die weer als een gek tekeer gaat bij het zien van de foto’s. Ondanks ik ze al tig keren heb bekeken blijven ze je raken. Jullie liefde en passie voor deze specialistische vorm van fotografie is duidelijk terug te zien in het eindresultaat.
Beide hebben hun eigen manier van fotograferen, maar ik weet zeker dat het album straks mooi één geheel zal zijn. Wij willen jullie ontzettend bedanken voor de waardevolle bijdrage aan de geboorte van Dané!

 Liefs Esther, Dennis en Dané